سرخ‌پوشی بورس به تمامی تقصیر جنگ ست؟
نهم تیرماه برای سومین روز متوالی پس از بازگشایی نمادها در بازار سرمایه، شاهد روندی یکپارچه از افت شاخص و قرمزپوش شدن کلیت بازار سهام بودیم.
میزان افت شاخص یا تعداد نماد‌های منفی به حدی واضح و مشهود است که ذکر اعداد و درصد‌ها ضرورتی ندارد؛ چراکه تنها شمار اندکی از شرکت‌ها توانسته‌اند معاملات مثبتی را تجربه کنند.
در ابتدا حتی صندوق‌های سرمایه‌گذاری نیز به‌طور کامل متوقف شدند؛ به‌طوری‌که حتی وجوه نقدی سپرده‌شده در بانک‌ها نیز از دسترس خارج شده بود. این اقدام تاثیر مستقیمی بر معاملات بازار سهام گذاشت و این تهدید بیشتر از ناحیه تصمیم‌گیران داخلی نشات گرفته است، نه از خسارت‌های ناشی از وضعیت جنگی که تاکنون نیز آثار مستقیمی بر عملکرد شرکت‌ها و صنایع وارد نکرده‌اند. آثار غیرمستقیم آن هم در بلندمدت قابل بررسی خواهد بود.
نتیجه چنین تصمیماتی اکنون در بازار به‌وضوح دیده می‌شود. در کنار فضای بی‌اعتمادی و بلاتکلیفی ناشی از مذاکراتی که پیش‌تر مطرح شده و بی‌نتیجه باقی مانده‌اند، حس نااطمینانی در بازار همچنان پابرجاست. اما موضوعی که تهدیدآمیزتر و نگران‌کننده‌تر است، آن است که در بازه‌ای بلندمدت، سهامدار و سرمایه‌گذار از حق تصمیم‌گیری درباره سرمایه خود محروم شده است؛ به‌طوری‌که حتی اگر اکنون نیز فروش سهام به‌راحتی ممکن نباشد، اما توقف معاملات اقدامی غیرضروری بود که بازتاب منفی آن در شرایط فعلی کاملا مشهود است. به‌طور قطع، روش‌های جایگزین بهتری برای مدیریت وضعیت بازار وجود داشت و در حال حاضر نیز امکان بازنگری در این تصمیمات وجود دارد.